پویش ملی نماز باران

⚠️پویش ملی نماز باران؛

با توسل به حضرت علی بن موسی‌الرضا (ع)

✍دکترسعیدشهرابی فراهانی/ تحلیل گرارشدسیاسی.امنیتی.بین الملل/ مدیرمرکزپژوهش ومطالعات بین المللی ضدصهیونیستی/ مدیرتبیین اتاق تحلیل جبهه مقاومت

در روزگاری که زمین تشنه است و آسمان، گویی دریغ از رحمت می‌دارد، انسان مؤمن باید نگاهش را فراتر از ظاهر پدیده‌ها ببرد. خشکسالی تنها بی‌بارانی خاک نیست؛ بازتابی است از خشکی ایمان، فراموشی دعا، و غفلت از پیوند میان زمین و آسمان. جامعه‌ای که رابطه‌اش با منبع رحمت الهی سست شود، خواه در اقلیم، خواه در اخلاق و فرهنگ، آثار قهر طبیعت و قهر تقدیر را در خود خواهد دید. از این منظر، بازگشت به دعا و توسل، نه فقط امری دینی، بلکه ضرورتی راهبردی برای بازسازی روح جمعی ملت است

🔹ضرورت بازگشت به ایمان جمعی
ایران، از دیرباز سرزمینی بوده است که هویت و بقای خود را در پناه معنویت و ولایت حفظ کرده است. در لحظات سخت تاریخی، این ملت به جای اتکای صرف بر عوامل مادی، دل به آستان اولیای خدا سپرده و از آن راه گشایش یافته است. امروز نیز در عصر بحران‌های اقلیمی، اضطراب‌های روانی، و تهاجم ادراکی و فرهنگی، بازگشت به همان سرچشمه‌ی قدسی ضرورت دارد.
پویش ملی «نماز باران» با توسل به حضرت علی بن موسی‌الرضا (علیه آلاف التحیه و الثناء) می‌تواند مصداقی روشن از این بازگشت باشد؛ بازگشت به ایمان، به معرفت و به توکل.
نماز باران، تنها آیینی آیینی و عبادی نیست. این نماز، یک حرکت فرهنگی و معرفتی ملی است؛ فراخوانی برای احیای ایمان اجتماعی، پالایش روح جمعی، و یادآوری اینکه سرچشمه‌ی برکت، نه در تکنولوژی و سیاست، بلکه در تسلیم و توسل نهفته است.
هر قطره باران، نشانه‌ی پیوندی است میان خاک و آسمان، و هر نماز استغاثه، یادآور همان پیمان نخستین انسان با خالق است

🔸توسل رضوی؛ محور هویت ایرانی ـ اسلامی
در فرهنگ معنوی ایران، امام رضا (ع) جایگاهی فراتر از امامی معصوم دارد؛ او مظهر رحمت، ملجأ دل‌های ناآرام و سایه‌بان امت اسلامی است.
توسل به آن حضرت، صرفاً یک مناسک مذهبی نیست، بلکه تبلور پیوندی عمیق میان معنویت، عقلانیت و هویت ملی است.
در شرایطی که جنگ ادراکات و رسانه‌ها، ذهن و ایمان ملت‌ها را نشانه گرفته، فرهنگ رضوی می‌تواند سپری شناختی و تمدنی در برابر تهاجم معنایی غرب باشد.
زیرا در مکتب امام رضا (ع)، عقل و عشق به وحدت می‌رسند، عبادت با آگاهی درآمیخته و سیاست از اخلاق جدا نیست.
توسل ملی به حضرت سلطان خراسان، نماد بازسازی روح جمعی و بازگشت به محور ولایت است. در برابر طوفان‌های تردید و بحران‌های مصنوعی، ملت ایران با پناه بردن به آن مأمن مطمئن، نه تنها رحمت آسمان را طلب می‌کند، بلکه ایمان و انسجام درونی خویش را نیز بازمی‌آفریند. این حرکت، جلوه‌ای از دفاع معنوی و شناختی در برابر جنگ‌های سرد و پنهان علیه روح ملت ایران است

🔹نماز باران؛ از مناسک تا معرفت
نماز باران در ذات خود، عملی است جمعی، مبتنی بر حضور و اتحاد. وقتی مردم در میدان‌ها و مساجد و صحن‌های مقدس، دوشادوش هم می‌ایستند و ناله‌ی استغاثه سر می‌دهند، در حقیقت روح جامعه به وحدت می‌رسد.
این وحدت در دعا، بزرگ‌ترین سرمایه‌ی امنیتی و فرهنگی یک ملت است.
در عرفان اسلامی، باران نماد تطهیر و رحمت است؛ اما پیش از آنکه آسمان ببارد، باید دل انسان ببارد. دل‌هایی که از غرور، غفلت و تفرقه پاک شوند، شایسته‌ی نزول رحمت می‌گردند.
نماز باران، تمرین امید است؛ تمرین ایمان در روزگار ناامیدی.
در این جهان آشفته، که بحران‌های زیست‌محیطی، جنگ‌های اطلاعاتی و فشارهای سیاسی انسان را در تنگنا گذاشته‌اند، بازگشت به دعا و ذکر «یا مَنْ یُسَمَّی بِالْغَفُورِ الرَّحِیمِ» بازسازی روح و بازآفرینی امید است.
آری، همان‌گونه که خشکسالی نتیجه‌ی قهر طبیعت است، بحران ایمان نیز نتیجه‌ی قهر غفلت است. و آن‌گاه که مردم دوباره به خدا بازگردند، آسمان نیز دوباره خواهد بارید

🔸بُعد راهبردی و اجتماعی پویش
از منظر راهبردی، پویش نماز باران می‌تواند بستری برای پیوند میان دین، مردم و حاکمیت در سطح فرهنگی و اجتماعی باشد.
این حرکت، در سطح ملی می‌تواند پیام‌آور وحدت، آرامش و بازسازی سرمایه‌ی معنوی جامعه باشد.
در واقع، چنین پویشی نوعی دیپلماسی معنوی در درون مرزهاست؛ الگویی برای هم‌افزایی ایمان جمعی و احیای ارزش‌های دینی در متن زندگی مردم.
دعا و عبادت، اگر با فهم اجتماعی و راهبردی همراه شود، به عامل قدرت نرم تبدیل می‌گردد؛ همان قدرتی که هیچ دشمنی قادر به مهار آن نیست

⬆️ نتیجه‌گیری: بازگشت به رحمت، بازگشت به خویشتن
امروز، ملت ما بیش از همیشه نیازمند بازگشت به منبع اصلی قدرت، یعنی ایمان و توکل است.
در سایه‌ی توسل به حضرت رضا (ع)، می‌توان بار دیگر رشته‌ی ارتباط میان آسمان و زمین، دولت و ملت، قلب و عقل را برقرار کرد.«پویش نماز باران» فرصتی است برای آشتی با خدا، با خویشتن و با طبیعت.
اگر زمین به آب محتاج است، دل‌ها نیز به رحمت و مغفرت نیازمندند.
پس بیایید همدل و هم‌صدا بگوییم:
یا مَنْ یُسَمَّی بِالْغَفُورِ الرَّحِیمِ
یا مَنْ یُسَمَّی بِالْغَفُورِ الرَّحِیمِ
یا مَنْ یُسَمَّی بِالْغَفُورِ الرَّحِیمِ