⚠️تحلیل راهبردی بر عملکرد یک‌ساله دولت ائتلافی اصلاحات و اعتدال

⚠️تحلیل راهبردی بر عملکرد یک‌ساله دولت ائتلافی اصلاحات و اعتدال

✍سعیدشهرابی فراهانی/ تحلیل گرارشدسیاسی.امنیتی.بین الملل/ مدیرمرکزپژوهش ومطالعات بین المللی ضدصهیونیستی/ مدیرتبیین اتاق تحلیل جبهه مقاومت

یکسال از عمر دولت ائتلافی اصلاحات و اعتدال گذشته است؛ دولتی که با وعده‌ی بازسازی امید، مهار تورم و بازگرداندن ایران به مدار تعامل جهانی بر سر کار آمد. اما اکنون در آستانه‌ی سال دوم، جامعه با پرسش‌هایی بنیادی روبه‌روست: چرا ناترازی برق و گاز پابرجاست؟ چرا تورم اقلام اساسی رکورد زده است؟ چرا برجام، این «کاغذپاره دیپلماتیک»، به خاطره‌ای تلخ بدل شد و چرا ارزش پول ملی در سراشیبی بی‌اعتمادی لغزید؟
این پرسش‌ها تنها دغدغه‌های اقتصادی نیستند؛ بلکه نشانه‌ی بحران در مدیریت معنا و روایت‌اند. دولت نه‌فقط در تأمین نان، بلکه در بازسازی باور مردم نیز دچار کسری سرمایه شده است

🔺 شکست در زمین سیاست و دیپلماسی
دولت ائتلافی در صحنه‌ی سیاست خارجی با آرزوی تنش‌زدایی آغاز کرد، اما در عمل در «تله دیپلماسی» گرفتار آمد. برجام فروپاشید، تحریم‌ها بازگشتند و سازمان ملل بار دیگر در موضع فشار قرار گرفت. از منظر راهبردی، این رویدادها صرفاً شکست‌های دیپلماتیک نیستند، بلکه به معنای ازدست‌رفتن زمین بازی در رقابت منطقه‌ای و جهانی‌اند.
وقتی بازیگر اصلی قواعد زمین را از دست می‌دهد، به‌طور طبیعی می‌کوشد زمین تازه‌ای برای رقابت بیابد — و این همان جایی است که فرهنگ و هویت به میدان سیاست کشانده می‌شود

🔹 تغییر زمین بازی؛ از سیاست به فرهنگ
در ماه‌های اخیر، نشانه‌هایی آشکار از تلاش برای تغییر میدان درگیری از اقتصاد به هویت پدیدار شده است. برجسته‌سازیا مسئله‌ی حجاب، بازنمایی رسانه‌ای از هنجارشکنی‌ها و دمیدن در تنور دوگانگی «مؤمن و هنجارشکن» می‌تواند تلاش آگاهانه‌ای برای تخلیه‌ی انرژی نارضایتی در مسیری کنترل‌پذیر باشد.
اما این راهبرد، اگرچه در کوتاه‌مدت شاید کارکرد انحرافی داشته باشد، در بلندمدت خطرناک است؛ زیرا جامعه را به دو قطب خشم و نفرت تقسیم می‌کند. تاریخ نشان داده است که وقتی بحران مشروعیت با بحران معنا درآمیزد، آتش خیابان از کنترل هیچ جناحی خارج نخواهد بود

🔸هشدار و عقلانیت
در چنین شرایطی، ممکن است در آینده‌ی نزدیک، موجی از رخدادهای ساختگی یا بزرگ‌نمایی‌شده پیرامون مسائل فرهنگی پدید آید تا توجه افکار عمومی از فروپاشی اقتصادی منحرف شود.
اما  در پایان، با دعوت نیروهای انقلابی به خویشتنداری و تمکین به قانون، نوعی عقلانیت سیاسی را پیشنهاد می‌شود. این بخش از متن، نقطه‌ی ثقل استراتژیک آن است؛ زیرا خشونت خیابانی را به سود هیچ‌کس نمی‌داند و قانون را یگانه راه بازگشت به تعادل معرفی می‌کند

جمع‌بندی
اگر زمین سیاست از دست رفته است، راه بازگشت نه در دوگانگی فرهنگی، بلکه در بازسازی صداقت و اعتماد نهفته است.
هیچ ملتی با تحریک احساسات و شکستن وحدت، نجات نیافته است؛ نجات، تنها از مسیر آگاهی، عدالت و بازگشت به قانون می‌گذرد.